ANIA Z MALOWNICZEGO MIASTECZKA CZ. 2

Krótki Wstęp

Kochani Czytelnicy,

nadszedł czas na ciąg dalszy mojej opowieści. W tej części dowiecie się o pobycie Ani w sierocińcu o wspaniałej nazwie ''Dom Marzeń''.  Niestety miejsce o tak uroczej nazwie okaże się piekłem na ziemi. Z pozoru ładny budynek i życzliwy personel kryje przerażającą rzeczywistość, o których Ania ani pani Ludmiła nie śmiały sobie wyobrażać. 

Zapraszam Was na drugą część mojego fanfika. To będzie jeszcze bardziej wzruszająca i dramatyczna część opowieści. Łzy podczas czytania gwarantowane. Z resztą sami mi napiszecie w komentarzach, czy uroniliście jakiś łzy podczas lektury.

Na kolejną część fanfika będziecie musieli trochę poczekać. Potrzymam Was trochę w niepewności zanim Ania trafi do nowej rodziny.

Do zobaczenia! I życzę wam udanej lektury!

 2

Sierociniec

Kiedy dojechały na miejsce, Ania zobaczyła wysoki, stary budynek z ceglaną elewacją, dominujący nad okoliczną ziemią. Wysokie, ciemne dachy i okrągłe okna z drewnianymi kratami tworzyły charakterystyczny wygląd. Na samej górze widniał szyld z nazwą "Dom Marzeń".

- Może wejdziemy do środka? - zaproponowała Ludmiła.

- Trochę boję się tych krat, ale skoro uważa pani, że nie będzie mi tu źle, to powinnam zaufać, pomimo licznych obaw - wyznała nastolatka z lekkim wahaniem.

Gdy wyszły z samochodu, podążyły w kierunku drzwi. Nacisnęły przycisk na domofonie i po chwili drzwi się otworzyły. Wnętrza były przestronne, ale sprawiały wrażenie nieco zatłoczonych, z wieloma pokojami pełnymi łóżek, stolików i różnego sprzętu edukacyjnego. Ściany były pomalowane w pastelowe kolory, co nadawało przestrzeni ciepły i przytulny wygląd. W jednym z większych pomieszczeń znajdowała się duża biblioteka z wysokimi półkami, pełnymi książek i gier planszowych. Na podwórku rósł mały ogródek warzywny, gdzie dzieci mogły spędzać czas na świeżym powietrzu.

W końcu weszły do gabinetu dyrektorki ośrodka. Pani Helena Kowalska była elegancką i charyzmatyczną kobietą w średnim wieku. Gęste, brunatne włosy, upięte w kok, nadawały jej poważny i profesjonalny wygląd. Jej oczy były głęboko osadzone i błyszczały intensywnym, niebieskim kolorem, odzwierciedlając mądrość i doświadczenie. Miała na sobie delikatne, srebrne okulary na cienkich oprawkach, które podkreślały jej intelektualny wygląd. Delikatne, srebrne okulary na cienkich oprawkach podkreślały jej intelektualny wygląd. Dobrze skrojony żakiet i spódnica w klasycznym, eleganckim stylu dodawały jej autorytetu. Na szyi miała subtelny naszyjnik z małą perłą, a na palcu widoczny prosty, złoty pierścionek. Choć miała surową aparycję, jej ciepły uśmiech pełen życzliwości sprawiał, że dzieci czuły się bezpieczne i zaopiekowane.

- W czym mogę służyć? - odezwała się życzliwie pani Kowalska.

- Dzień dobry, pani dyrektor - przywitała się Ludmiła.

- Witam  - dodała Ania z lekko spuszczoną głową.

- Chciałam, aby pani przygarnęła tę dziewczynkę i znalazła jej nową rodzinę. 

- A co się zdarzyło? - zapytała kierowniczka placówki.

- Jej rodzice mieli wypadek samochodowy. Ona jedynie przeżyła. Powiedziała mi na pogotowiu, że choruje od dzieciństwa na padaczkę i nie ma więcej krewnych - wyjaśniała pielęgniarka.

- Rozumiem, to faktycznie przykra sytuacja. A jak ma na imię ta dama i ile ma lat? - dopytywała szefowa ośrodka.

- Mam na imię Kordelia i mam 12 lat - rzekła rudowłosa.

- Co ty mówisz Aniu? - szepnęła do niej Ludmiła.

- A więc masz na imię Anna - odparła pani Kowalska.

- Tak - odpowiedziała ze smutkiem panienka.

- W porządku, pani Ludmiło. Przyjmę dziewczynkę. Może pani się pożegnać i wyjść.. Moja podwładna się nią zajmie. 

- Żegnaj Aniu, nigdy cię nie zapomnę i mam nadzieję, że odnajdziesz znów szczęście - szepnęła Ludmiła do młodej damy przez łzy.

- Też o pani nie zapomnę. Zawsze będzie pani w moim sercu jako bratnia dusza - dziewczynka również się rozpłakała.

Wówczas gdy przestały płakać, kobieta wyszła z gabinetu i powiedziała na odchodne przełożonej sierocińca:

- Proszę o nią dbać i znaleźć jej kochającą rodzinę. Do widzenia.

Drzwi gabinetu zamknęły się za nią.

❤❤❤

- Pani Grażyno! Proszę natychmiast tu przyjść - powiedziała Helena Kowalska przez telefon. 

Nastolatka siedziała posłusznie na krześle ze spuszczoną głową i obie czekały. Po chwili do pokoju weszła Pani Grażyna, młoda kobieta o sympatycznym wyglądzie. Jej długie, blond włosy były związane w luźny kucyk, a zielone oczy błyszczały ciepłem i życzliwością. Jej urok podkreślała prosta, niebieska sukienka.

- Proszę Grażyno, oto Ania. Przygotuj dla niej pokój i zadbaj o to, żeby czuła się tu jak najlepiej – powiedziała dyrektorka.

- Oczywiście, szefowo. - Witaj, młoda damo. Pokażę Ci teraz Twoje nowe miejsce – odrzekła, uśmiechając się do sieroty.

Ania podniosła głowę i zobaczyła serdeczny uśmiech podwładnej dyrektorki, co dodało jej otuchy. Wstała i ruszyła za nią przez korytarze pełne dzieci, które bawiły się i śmiały.

- To będzie Twój nowy kąt – rzuciła opiekunka do swojej nowej podopiecznej, otwierając drzwi do jasnego i przytulnego wnętrza. W środku znajdowało się łóżko z kolorową pościelą, biurko z lampką, a na ścianach wisiały kolorowe obrazki namalowane przez dzieci.

- Mam nadzieję, że Ci się tutaj spodoba. Jeśli będziesz czegoś potrzebować, zawsze możesz do mnie przyjść – dodała kładąc rękę na ramieniu swojej wychowanki.

Dziewczynka poczuła się trochę spokojniejsza, wiedząc, że jest ktoś, kto się nią zaopiekuje. Usiadła na łóżku i rozejrzała się po pokoju, czując mieszankę smutku i nadziei.

❤❤❤

Następne dni były bardzo trudne dla Ani. Najgorsze jej obawy sie urzeczywistniały. Każdego ranka, gdy wstawała, Pani Grażyna wręczała jej szarą sukienkę i zawsze znajdowała dla niej różne zadania do wykonania, głównie w ogródku. A to podlewanie roślin, pielenie, albo wyrywanie chwastów. Pewnego dnia sierota poprosiła swoją opiekunkę:

- Czy mogłabym dostać sukienkę w trochę weselszym kolorze? Ta jest zupełnie bez wyrazu. Nawet wyobrażanie sobie, że są na niej kolorowe kwiatki, nie pomaga.

- Przecież twoi rodzice nie żyją. Musisz nosić żałobę - zakomunikowała surowo opiekunka.

- A czy chociaż mogłabym, jak skończę pracę w ogrodzie, zajrzeć do biblioteki i poczytać książki?

- Co ci przychodzi do głowy, głupia dziewucho! Jeśli chcesz znaleźć nową rodzinę, to musisz na to zapracować, a nie marnować czas na fikcyjne bzdury! - krzyknęła do swojej podopiecznej.

- Dlaczego jest pani dla mnie taka nieprzyjemna?  - zapytała szlochając. - Ja bardzo lubię czytać, a nawet wymyślać różne opowieści. Na wsi robiłam to bardzo często.

- Nie gadaj tyle sieroto, tylko bierz się do pracy, inaczej nikt cię nie będzie chciał! krzyknęła Grażyna.

I uderzyła dziewczynkę w policzek. Ania posłusznie wróciła do pracy w ogrodzie. Nie mogła jednak się skupić i wciąż płakała, gdyż wiedziała, że nie będzie jej tu dobrze. Nie miała tu żadnych bratnich dusz. Reszta dzieci się do niej nie odzywała. Wróciła do swojego pokoju i stanęła przy oknie pogrążona w myślach.

- Może inne dzieci boją się, że jeśli się ze mną zaprzyjaźnią, spotka je to samo, co mnie - pomyślała. - Współczuje im bardzo.

Miała nadzieję, że ona i reszta dzieci znajdą kochających ich ludzi i że kiedyś uwolnią się z tego koszmarnego miejsca, a straszliwe męki i prześladowania ze strony Pani Grażyny się skończą.

- Gdybym mogła być ptakiem i wyfrunąć z tej celi... - wyobraziła sobie, patrząc w chmury. - Gdzie jest pani, pani Ludmiło? Błagam o ratunek! - prosiła swoją jedyną bratnią duszę o pomoc, mając nadzieję, że kobieta ją usłyszy.

Pogrążyła się w rozpaczy, nie mogąc zasnąć. Czuła się wypalona, jakby wszystkie iskry życia zostały z niej wygaszone. Zabraniano jej pisania i czytania, a jej życie ograniczało się do wykonywania monotonnego, fizycznego trudu w ogrodzie. Za każdą drobną niesubordynację dostawała od opiekunki w policzek. Kiedy łzy w końcu przestały płynąć, wychowanka zasnęła, zanurzając się w świat snów pełen nadziei na lepsze jutro.